این روزها همه جا صحبت از نارکارآمدی روش واترفال در صنعت توسعه نرم افزار یا اصولا حوزه پروژه های پیچیده است، اما بسیار جالب است که بدانیم قصه یا داستان این روش چه بوده است؟

جریان از این قرار بود که دکتر وینستون رویس، در سال 1970 مقاله ای منتشر کرد که در آن قصد داشته تجربیات خود را در زمینه توسعه نرم افزارهای بزرگ و پیچیده ناسا منتشر کند. او مقاله را با شکل مفهومی از مراحل تولید شروع می کند، نیازمندی -تحلیل- طراحی – کدنویسی – تست.

ولی در ادامه توضیح میدهد که این روش برای تولید نرم افزارهای بزرگ و پیچیده اصلا مناسب نیست و نظر او بیشتر روش‌های چرخشی مبتنی بر پروتوتایپ بوده است.

“I believe in this concept, but the implementation described above is risky and invites failure.” -Royce

اما متاسفانه، خوانندگان بی‌حوصله، متن را با دقت مطالعه نمی‌کنند و فقظ با دیدن نمودار، گمان برده می شود که رویس در تایید روش واترفال این مقاله را نوشته است، البته در آن مقاله اشاره ای به اسم واترفال نیز نشده بود. لینک مقاله اصلی رویس

در سال 1985 وزارت دفاع آمریکا، که بدنبال یک روش استاندارد برای توسعه پروژه های خود بوده، با استناد به همین عکس دوم مقاله رویس، این روش را به عنوان یک روش استاندارد معرفی می کند و به همین راحتی روش واترفال بدنیا می آید و در آن زمان که توضیح روش واترفال آسان تر بوده، به سرعت مورد استقبال قرار می گیرد. مقاله وزارت دفاع

البته بعد از آن، وزارت دفاع در نسخه تکمیلی اقدام به اصلاح این اشتباه کرده بود، ولی برای این کار کمی دیر شده بود بخاطر اینکه ایده اصلی به شدت گسترش پیدا کرده بود. لینک شرح کامل داستان

نکته آموزنده این داستان این است، که افراد به “اشکال” بیشتر از متن یا نوشته توجه می کنند، آموزه دوم هم اینکه، غالبا شرکت ها و افراد دنبال روش های استاندارد هستند و در همین خصوص به سندروم “چون فلان جا اینکار رو کرده پس این درست است”، دچار خواهیم شد.