همانطور که مستحضر می باشید اولین کورس اسکرام رو در ایران با حضور هنریک کنیبرگ از سوئد برگزار کردیم . این دوره با حضور یکی از نامی ترین افراد اجایل دنیا بود که برای کشور حضور ایشان بسیار در سطح جهانی و داخلی مغتنم بود.  هنریک پیشنهاداتی زیادی از کشورهای دیگر مانند روسیه داشت که ایران رو به جاهای دیگه ترجیح داده بود و این جای بسی خوشحالی و خوشبختی داشت.

اما چرا پس از گذشت چندین ماه از این دوره ، دوباره در رابطه با این دوره نوشتم ؟

هنریک عزیز در طول سکونت و برگزاری کورس در ایران ،  بسیار از شرایط و نفرات و مردم اظهار (با وجود بعضی ناهنجاری های موجود) رضایت کرد و این جای بسی خوشحالی دارد . او جدیدا در وبلاگ خود راجع به دوره ایران و خود ایران مطالبی را در این آدرس به نگارش درآورده است که واقعا حیف است که آنها را نخوانیم .

او نوشته است :

Many people had warned me that Iran was dangerous for foreigners (“Beware, Iran hates the US and they might think you look American!”), that people in the class wouldn’t understand English, that they just came to see a foreigner speak, that there would be no women, that nobody would understand Scrum because of the culture, bla bla bla.

و جوابیه خودش :

On the contrary, I saw nothing but friendly faces, and everyone I met was very happy to meet a foreigner. The course participants were surprisingly good at English, full of thoughtful questions, and yes there were women in the class as well.

خیلی متاسفم که راجع به ما در خارج از کشور چنین فکرهایی می کنند ولی خوشحالم که تونستم باعث بشوم شخصی مانند هنریک به ایران بیاید و در برگشت راجع به ایران و مردمش چنین بنویسد و این مسلما جوابگوی بعضی پریشان فکران خواهد بود.

در صورت صلاحدید می توانید جهت پاره ای از موارد لینک مربوطه را با دیگران به اشتراک بگذارید.

یاشیاسیز