راسل ایکاف از اندیشمندان حوزه تفکر سیستمی ، اشتباهات سازمانی را به دو گروه اصلی تقسیم بندی کرده است : خطا در انجام دادن و خطا در انجام ندادن.
خطا در انجام دادن یعنی اینکه کاری را انجام دهیم که نباید انجام می دادیم، مانند حذف تصادفی اطلاعات مشتریان از پایگاه داده مشتریان. خطا در انجام ندادن هم مواردی هستند که باید انجام می شد ولی نشد. مانند اینکه باید مشتری بالقوه ای که احتمال داشت محصول را بخرد را به جلسه دمو دعوت نکردیم.
هر دوی این اشتباهات در سازمان ها محتمل می باشد. اما سازمان ها بیشتر با وضع قوانین و دستورالعمل هایی سعی در اشتباه نکردن دارند یعنی پرهیز از خطای نوع اول. اما بهترین راه برای اشتباه نکردن این هست که کاری انجام نشود 🙂
سازمان هایی که بیشتر متمایل هستند به اینکه اشتباه نکنند ،جزو سازمان های یادگیرنده نیستند و نباید انتظار خلاقیت و نوع آوری از آنها داشت. بر عکس این سازمان ها باید از خطای نوع دوم بیشتر بترسند ، یعنی باید مواردی که انجام می شد ولی نشده است به حداقل ممکن برسند تا حد صفر. و این قابل انجام نیست با انجام اشتباهاتی .
باید اجازه داد تیم ها به دنیاهای جدید پا بگذارند. اشتباه بکنند و این اشتباهات را به عنوان فرصت مغتنمی جهت یادگیری بدانید تا بدبختی. و هر کس هر زمان اشتباهی کرد به جای مقصر نشان دادن او باید از او تشکر شود زیرا پا به جهانی تازه گذاشته است .
در پروسه چابک سازی نیز باید تیم ها از سازمان یادگیرنده برخوردار باشند و اجازه اشتباه و تست به آنها داده شود زیرا این بهترین معلم و یاد دهنده برای سازمان ها می باشد.
یاشیاسیز
